Οι ιστορίες που ακολουθούν δεν είναι τέλειες. Δεν έχουν πάντα σωστές αποφάσεις, ούτε happy end. Είναι όμως αληθινές. Γραμμένες από γυναίκες που τόλμησαν να μιλήσουν για όσα ένιωσαν, όσα έζησαν και όσα ακόμα τις προβληματίζουν. Αν διαβάζοντας αναγνωρίσεις κάτι από τον εαυτό σου, δεν είσαι μόνη. Και ίσως αξίζει να το συζητήσουμε.
Mήνυμα αναγνώστριας:
Δεν ήμουν περήφανη, αλλά ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ήξερα ότι ήταν δεσμευμένος. Ήξερα ότι υπήρχε κάποια άλλη στη ζωή του. Αυτό που δεν ήξερα, ήταν πόσο εύκολα μπορείς να μπεις σε κάτι που αρχικά μοιάζει ακίνδυνο. Μια συζήτηση, μια εξομολόγηση, μια στιγμή αδυναμίας.
Δεν ένιωθα «η άλλη». Τουλάχιστον όχι στην αρχή. Μαζί μου γελούσε διαφορετικά, μιλούσε πιο ανοιχτά, άφηνε τον εαυτό του. Δεν ζούσαμε μια καθημερινότητα, ζούσαμε στιγμές. Κι αυτές οι στιγμές είχαν ένταση, πάθος και μια περίεργη αίσθηση αλήθειας.
Υπήρχαν όμως και τα κενά. Οι ώρες που δεν μπορούσα να τον πάρω τηλέφωνο. Τα βράδια που ήξερα ότι είναι αλλού. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τη θέση μου. Όχι γιατί μου το είπε, αλλά γιατί το ένιωθα.
Όταν αποφάσισα να απομακρυνθώ, δεν το έκανα γιατί σταμάτησα να τον θέλω. Το έκανα γιατί κουράστηκα να υπάρχω μόνο στα κρυφά. Και παρόλο που πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ήμουν απλώς μια στάση στη ζωή του, ξέρω πως για μένα δεν ήταν απλώς αυτό.
Το ερώτημα που μένει είναι: μπορεί ένας έρωτας να θεωρηθεί λιγότερο αληθινός μόνο και μόνο επειδή δεν είχε χώρο να υπάρξει στο φως;
