Ενας άντρας γράφει στο SOCIALISTA: Αν ήμουν ειλικρινής, θα σου μιλούσα χωρίς φίλτρα.
Όχι για να δικαιολογήσω τους άντρες. Αλλά για να εξηγήσω όσα σπάνια λέμε, ακόμα κι όταν τα νιώθουμε.
Αυτή είναι η αντρική πλευρά των σχέσεων, όχι η σωστή. Η αληθινή.Αν ήμουν ειλικρινής, θα σου έλεγα ότι δεν φοβάμαι τη δέσμευση. Δεν είναι η σχέση που με τρομάζει, ούτε η ιδέα του «μαζί». Αυτό που φοβάμαι είναι το βάθος που έρχεται μετά. Το σημείο που δεν μπορώ πια να κρυφτώ πίσω από ρόλους, άνεση ή μισές παρουσίες.
Η δέσμευση σημαίνει ότι θα με δεις όπως είμαι. Με τις αντιφάσεις μου, τις ανασφάλειές μου, τις στιγμές που δεν ξέρω τι θέλω. Και αυτό απαιτεί θάρρος. Όχι από εσένα, από μένα. Γιατί όταν κάποιος σε βλέπει αληθινά, δεν μπορείς να φύγεις χωρίς να αφήσεις κάτι πίσω.
Δεν είναι ότι δεν θέλω σχέση. Είναι ότι φοβάμαι μήπως μέσα σε αυτή χαθώ. Μήπως πάψω να είμαι αυτός που νομίζω ότι είμαι. Μήπως χρειαστεί να αλλάξω πράγματα που με βολεύουν. Και ναι, πολλές φορές η βολή μοιάζει πιο ασφαλής από την αγάπη.
Όταν κρατάω απόσταση, δεν σημαίνει πάντα αδιαφορία. Κάποιες φορές είναι άμυνα. Είναι ο τρόπος μου να ελέγχω κάτι που νιώθω ότι ξεφεύγει. Όταν σου λέω «δεν είμαι έτοιμος», ίσως αυτό που πραγματικά εννοώ είναι «δεν ξέρω αν μπορώ να σταθώ στο ύψος σου».
Και τότε απομακρύνομαι. Όχι επειδή δεν αξίζεις, αλλά επειδή φοβάμαι ότι αξίζεις περισσότερα απ’ όσα μπορώ να δώσω αυτή τη στιγμή.
Ερώτημα:
Θέλεις κάποιον που μένει γιατί φοβάται να φύγει ή κάποιον που μένει επειδή σε έχει επιλέξει συνειδητά;
