Οι ιστορίες που ακολουθούν δεν είναι τέλειες. Δεν έχουν πάντα σωστές αποφάσεις, ούτε happy end. Είναι όμως αληθινές. Γραμμένες από γυναίκες που τόλμησαν να μιλήσουν για όσα ένιωσαν, όσα έζησαν και όσα ακόμα τις προβληματίζουν. Αν διαβάζοντας αναγνωρίσεις κάτι από τον εαυτό σου, δεν είσαι μόνη. Και ίσως αξίζει να το συζητήσουμε.
Ερωτικές εξομολογήσεις:
Δεν μου είπε ποτέ ψέματα. Αυτό είναι το πιο παράξενο απ’ όλα. Από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος: δεν ήθελε κάτι σοβαρό, δεν ήξερε τι θέλει, δεν μπορούσε να υποσχεθεί τίποτα. Κι εγώ άκουγα, έγνεφα καταφατικά και έλεγα πως είμαι εντάξει με αυτό. Ίσως γιατί τότε ήμουν κι εγώ μπερδεμένη. Ίσως γιατί πίστεψα ότι μπορώ να κρατήσω απόσταση.
Στην πράξη, όμως, τα πράγματα δεν μένουν ποτέ θεωρητικά. Υπήρχαν βράδια που μιλούσαμε μέχρι να χαράξει. Συναντήσεις που ξεκινούσαν χαλαρά και κατέληγαν να μας βρίσκει το πρωί μαζί, χωρίς να έχουμε κοιμηθεί ούτε λεπτό. Εκείνες οι στιγμές που νιώθεις πως κάποιος σε καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσεις πολλά.
Κάπου εκεί άρχισα να δένομαι. Όχι απότομα, αλλά ύπουλα. Με μικρές λεπτομέρειες. Με τον τρόπο που θυμόταν πράγματα που είχα πει στην αρχή. Με την άνεση που ένιωθα δίπλα του. Και παρόλο που ήξερα πως δεν πρέπει, άρχισα να ελπίζω.
Όταν τελείωσε, δεν υπήρξε δράμα. Μόνο μια συζήτηση ήρεμη, σχεδόν ψυχρή. «Σου το είχα πει», μου είπε. Και είχε δίκιο. Αλλά το ότι το ήξερα από πριν, δεν έκανε τον πόνο μικρότερο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: είναι τελικά δικό μας λάθος όταν μένουμε σε κάτι που ξέρουμε ότι δεν έχει μέλλον, ή απλώς έτσι μαθαίνουμε τι αντέχει η καρδιά μας;
