Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που το μέσα σου ψιθυρίζει πως δεν ανήκεις πια κάπου.
Δεν είσαι ευπρόσδεκτος, δεν σε “χωράει” ο χώρος, δεν σε αγκαλιάζει η ενέργεια.
Και όσο κι αν προσπαθείς να μείνεις, να αποδείξεις την αξία σου, να φωνάξεις “είμαι εδώ”, η σιωπή των άλλων γίνεται εκκωφαντική.
Εκεί λοιπόν έρχεται η δύσκολη αλλά λυτρωτική απόφαση: να φύγεις.
Να αποχωρείς ήσυχα, χωρίς φωνές, χωρίς δράματα. Γιατί αν η παρουσία σου δεν κάνει αίσθηση, τότε η απουσία σου θα είναι το πιο δυνατό “μήνυμα” — όχι προς τους άλλους, αλλά προς εσένα.
Είναι μια πράξη αυτοσεβασμού, μια αναγνώριση ότι αξίζεις κάτι καλύτερο από την αδιαφορία ή την αχαριστία.
Και δεν μιλάμε μόνο για έρωτες.
Μιλάμε για φιλίες που έγιναν μονόλογος.
Για δουλειές που σε στραγγίζουν χωρίς να σε αναγνωρίζουν.
Για ομάδες, συνεργασίες, παρέες όπου η ψυχή σου δεν έχει πια θέση.
Το να αποχωρείς δεν είναι ήττα.
Είναι ωριμότητα. Είναι δύναμη.
Είναι να λες “ως εδώ” και να μην κρατάς χώρο για όσους δεν ξέρουν να εκτιμήσουν το φως σου.
Και να θυμάσαι: όταν αποχωρείς από εκεί που δεν σε βλέπουν, ανοίγεις χώρο για να σε δουν εκεί που αξίζεις.Μάθε να φεύγεις όταν δεν σε θέλουν – κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερη νίκη σου
