Μέρες τώρα, η υπόθεση με τον Βασίλη Μπισμπίκη μονοπωλεί τα δελτία και τα πάνελ. Από το τροχαίο και τις καταγγελίες, μέχρι τα βίντεο στο TikTok με τεχνητή νοημοσύνη που τον σατιρίζουν δίπλα στη Δέσποινα Βανδή. Η εικόνα του έχει μετατραπεί σε σκετς, σε meme, σε πρωτοσέλιδο. Κι όμως, ο ίδιος έθεσε ένα ερώτημα που αξίζει να μας απασχολήσει: «Μακάρι τα ΜΜΕ να έδειχναν την ίδια εμμονή για την Τέχνη και το Θέατρο».
Η συζήτηση που ανοίγει είναι πιο βαθιά: υπάρχει όριο στη σάτιρα; Ή, μήπως, όταν πρόκειται για έναν διάσημο, όλα επιτρέπονται; Στην περίπτωση Μπισμπίκη, η προσωπική του ζωή έγινε υλικό για ατελείωτες εκπομπές, ενώ ορισμένοι παρουσιαστές δεν δίστασαν να συνδέσουν το περιστατικό με τις προσωπικές του αδυναμίες, μιλώντας δημόσια ακόμη και για τον αγώνα του με το αλκοόλ.
Δεν λέμε ότι δεν πρέπει να καταδικάζεται η επικίνδυνη οδήγηση. Δεν λέμε ότι οι ευθύνες πρέπει να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Όμως, υπάρχει ένα σημείο που η ενημέρωση μετατρέπεται σε κουτσομπολιό, και η σάτιρα σε ανελέητη γελοιοποίηση. Γιατί όταν ένας απλός πολίτης εμπλέκεται σε κάτι αντίστοιχο, η υπόθεση τελειώνει σε μια παράγραφο στα τοπικά νέα. Αντίθετα, όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη, γίνεται βιομηχανία περιεχομένου.
Πού είναι το μέτρο; Μπορεί άραγε να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα στο δικαίωμα του κοινού να ενημερωθεί και στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου –διάσημου ή μη– να μην διασύρεται; Ίσως το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να μπαίνει όριο, αλλά γιατί έχουμε ξεχάσει πώς να το βάζουμε.
