Το θέατρο στην Κύπρο. Μια σκηνή που επιμένει να αναπνέει, όχι γιατί έχει στήριξη,
αλλά γιατί έχει ψυχή.
Και όμως, βλέπουμε να γίνονται αξιοπρεπέστατες προσπάθειες από Κύπριους ηθοποιούς,
οι οποίοι με πείσμα και αγάπη για την τέχνη, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την παιδεία και τον πολιτισμό μέσα από το θέατρο.
Παρά τις ενισχύσεις του ΘΟΚ και άλλων φορέων, παρά τις δράσεις για ενθάρρυνση της θεατρικής συγγραφής και της κυπριακής παραγωγής, η αλήθεια είναι πως όλο και λιγότεροι νέοι τολμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά.
Γιατί;
Γιατί βλέπουν ότι ο χώρος του θεάτρου στην Κύπρο δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει επιβίωση.
Πολλοί ηθοποιοί αναγκάζονται να κάνουν δύο και τρεις δουλειές , να τρέχουν μεταξύ θεάτρου, τηλεόρασης ή και άσχετων επαγγελμάτων, απλώς για να στηρίξουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.
Και είναι κρίμα. Κρίμα να απομακρύνονται οι νέοι από το όνειρό τους για λόγους επιβίωσης.
Κρίμα να μένουν λίγοι και να παλεύουν για να μην “ξεψυχήσει” ο πολιτισμός.
Ναι, τα θέατρα στην Κύπρο ανεβάζουν έργα, και αρκετά από αυτά γνωρίζουν επιτυχία.
Όμως τα περισσότερα είναι βασισμένα σε ξένα σενάρια και παραγωγές. Και αυτό δημιουργεί ένα ερώτημα που πονά:
Τι κρατά τον Κύπριο μακριά από το δικό του σενάριο; Από ιστορίες που μιλούν τη δική του γλώσσα, που καθρεφτίζουν τη δική του πραγματικότητα;
Δεν είναι ότι τα ξένα έργα δεν μας αγγίζουν, το συναίσθημα είναι παγκόσμιο.
Όμως, πόσο όμορφο θα ήταν να βλέπαμε Κύπριους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους να ζωντανεύουν επί σκηνής έργα γραμμένα από Κύπριους, με θέματα που αγγίζουν τον κάθε Κύπριο, που ξυπνούν συλλογική μνήμη, ταυτότητα και συναίσθημα.
Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Και αν ο καθρέφτης μας δείχνει μόνο ξένες εικόνες, τότε χάνουμε σιγά σιγά τη δική μας.
Ας μην αφήσουμε το θέατρο στην Κύπρο να γίνει πολυτέλεια για λίγους ή αντιγραφή άλλων.
Γιατί πολιτισμός δεν είναι η σκηνή , είναι οι άνθρωποι που ανεβαίνουν σε αυτήν,
όχι για να πλουτίσουν, αλλά για να πουν κάτι αληθινό.
