Ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Κύπρου και δεν άφησε τίποτα να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του. Ο τραγουδιστής Γιάννης Μαργάρης μιλά για το bullying, τη σεξουαλικότητα, την απώλεια, την αποδοχή και το «δώρο» που έκανε στον εαυτό του να χάσει 70 κιλά.
ΟΓιάννης Μαργάρης δεν μιλά ως νικητής talent show αλλά ως ένας άνθρωπος που έπρεπε πραγματικά να παλέψει πολύ προτού καν ανέβει σε σκηνή. Παρότι ο Κωστής Μαραβέγιας τον αποκάλεσε «ακατέργαστο διαμάντι», η πραγματικότητα μετά το «Voice» το 2018 ήταν πιο σκληρή. «Η μάνατζερ που με ανέλαβε μού είπε κατευθείαν ότι είμαι πολύ χοντρός για την ηλικία μου», θυμάται. «Και μόνο που κέρδισα το παιχνίδι, ένα παιδί από ένα μικρό χωριό της Κύπρου, χωρίς καμία εμπειρία, ήταν τεράστιο επίτευγμα».
Σήμερα ζει πάλι στο χωριό του. Θα ήθελε, όμως, να μπορεί να μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Κύπρου και Αθήνας. «Νιώθω ότι έχω κάνει πολύ περισσότερα από το να κερδίσω απλώς το παιχνίδι», λέει. Κι αυτό το «περισσότερα» το χρωστάει και στα social media: το TikTok τον έφερε μπροστά σε ένα εντελώς νέο κοινό. Το πρώτο viral βίντεο, το «Δεν θέλω να ξέρεις» της Άννας Βίσση, του άνοιξε τον δρόμο για εκατοντάδες άλλα.
Η εμφάνιση, η σεξουαλικότητα, τα κιλά του, όλα υπήρξαν μέρος μιας δύσκολης διαδρομής. «Η μουσική δεν κρίνεται από την εμφάνιση. Αν δεν έλεγα ότι είμαι γκέι, ίσως να είχα κάνει περισσότερα πράγματα, αυτό νιώθω. Πέρασα πολλές νύχτες, προσπαθώντας να καταλάβω τι κάνω λάθος. Κι αυτό ήταν το λάθος: δεν έβλεπα τι με κάνει ευτυχισμένο».
Πριν από τρία χρόνια πήρε μια απόφαση ζωής. Έκανε «γαστρικό μανίκι» και έχασε 70 κιλά. «Το έκανα για μένα. Είναι δύσκολη επέμβαση και θέλει ψυχή. Ένιωσα ότι ο Γιάννης που έβλεπα είχε τελειώσει. Τα κιλά είχαν έρθει από το φαγητό αλλά και από το αλκοόλ. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό μου».
Στα live δεν αποφεύγει τα δύσκολα. Μιλά για τη σεξουαλικότητά του, θέλοντας «να βάλει το λιθαράκι του», να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι αυτό που τους ξενίζει δεν είναι τελικά παρά κάτι απολύτως φυσιολογικό. Παρότι άλλοι τον λένε «ροκά» λόγω της χροιάς του, εκείνος δεν θέλει να μπει σε κανένα καλούπι. Λατρεύει και τη Βίσση, και τον Καζαντζίδη. «Νιώθω ότι δεν έχω βρει το άλλο μου μισό στη μουσική. Δεν θέλω δισκογραφία, θέλω έναν άνθρωπο στον οποίο θα λέω τα ψυχολογικά μου και θα τα κάνει τραγούδι. Αλλά αυτό θέλει να δέσουν δυο ψυχές, και δεν το έχω βρει».
Η απώλεια του πατέρα του τον σημάδεψε. «Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι απ’ όταν ήμουν δύο. Ζήσαμε με τον πατέρα μου μέχρι να φύγει. Όταν αρρώστησε, οι εικόνες ήταν δύσκολες. Αλλά ήταν και ένα όμορφο μάθημα. Μιλήσαμε πριν φύγει· άκουσα όσα είχα ανάγκη. Μου έκανε δώρο πριν φύγει».
Μία εβδομάδα μετά τον θάνατο του πατέρα του ανέβηκε στη σκηνή. «Το τραγούδι ήταν η θεραπεία μου. Είμαι ευλογημένος που κάνω αυτήν τη δουλειά».
Θα πήγαινε ξανά σε talent show. Θα ξαναρίσκαρε. Γιατί σήμερα νιώθει ότι έχει κερδίσει κάτι πολύ πιο σημαντικό: «Έχω καταφέρει να είμαι 100% ο εαυτός μου, χωρίς κανένα φίλτρο. Αυτό που βλέπεις, αυτό είμαι. Και χαίρομαι που ο κόσμος το καταλαβαίνει. Είναι σπάνιο στις μέρες μας να είσαι αυτό που πραγματικά νιώθεις».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Βαλάρης
Κάμερα – μοντάζ: Γεράσιμος Δομένικος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Αντωνίου
Μίξη ήχου: Φαίδωνας Κτενάς
Πηγή: lifo.gr
