Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα παιδιά της Α΄ Δημοτικού θα έπρεπε να είναι μέρα χαράς και ενθουσιασμού. Αντί γι’ αυτό, φανέρωσε με τον πιο ανησυχητικό τρόπο ένα κενό που όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς δεν αγγίζει: τη μηδενική σχεδόν ασφάλεια τη στιγμή του σχολάσματος.
Στις 13:05, εκατοντάδες παιδιά σε Δημοτικό σχολείο στη Λάρνακα, βγήκαν από την ίδια έξοδο. Περίπου 300 μαθητές ( Α, Β, Γ Δημοτικού) έσπευδαν να φύγουν, ενώ λίγες δασκάλες προσπαθούσαν μάταια να ελέγξουν ποιο παιδί παραδίδεται σε ποιον γονιό — χωρίς καν να γνωρίζουν ποιοι είναι οι γονείς. Μέσα σε αυτό το χάος, ένα παιδί παρασύρθηκε μόνο του από το τσούρμο και βρέθηκε να περιπλανιέται σε σύγχυση, κλαίγοντας, 300 μέτρα μακριά από το σχολείο. Το περιστατικό δεν έγινε καν αντιληπτό από το προσωπικό. Η διευθύντρια είχε ήδη αποχωρήσει λίγα λεπτά μετά το σχόλασμα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν το θέμα τέθηκε στη διεύθυνση, η απάντηση που δόθηκε ήταν: «Να έρχονται στην ώρα τους οι γονείς». Αυτή είναι η λύση; Η εκπαίδευση και η ασφάλεια των παιδιών να εξαρτώνται αποκλειστικά από την έγκαιρη άφιξη του γονέα; Τι γίνεται αν υπάρξει ένα απρόοπτο, ένα ατύχημα, μια βλάβη στο αυτοκίνητο ή —ακόμα χειρότερα— μια απώλεια ζωής κηδεμόνα; Ποιος θα προστατεύσει το παιδί τότε; Η ευθύνη του σχολείου δεν μπορεί να σταματά στις δικαιολογίες, αλλά οφείλει να περιλαμβάνει διαδικασίες ελέγχου και παράδοσης κάθε παιδιού με ασφάλεια.
Η εικόνα αυτή δεν είναι απλώς αμέλεια· είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Τι θα γινόταν αν το παιδί χαμένο διασταύρωνε στον δρόμο και το χτυπούσε αυτοκίνητο; Αν κάποιος το εκμεταλλευόταν; Πρέπει να θρηνήσουμε ξανά για να θεσπιστούν κανόνες παράδοσης παιδιών, ειδικά για τις μικρότερες ηλικίες;
Η απουσία συστήματος πρόληψης θυμίζει άλλες τραγικές υποθέσεις, όπως το αδικοχαμένο βρέφος σε νηπιαγωγείο όταν η μητέρα το ξέχασε στο αυτοκίνητο και κανείς από το σχολείο δεν ειδοποίησε για την απουσία του. Μήπως περιμένουμε να επαναληφθεί μια τέτοια τραγωδία με διαφορετικά δεδομένα για να αφυπνιστούν οι αρμόδιες αρχές;
Η παιδεία δεν τελειώνει στις 13:05. Η ευθύνη για την ασφάλεια των παιδιών δεν είναι τυπική διαδικασία κανονισμών, αλλά ιερή υποχρέωση. Ήρθε η ώρα να θεσπιστούν νόμοι και αυστηρά πρωτόκολλα, ώστε κανένα παιδί να μην «χαθεί» ποτέ ξανά την ώρα του σχολάσματος.
