Ενας άντρας γράφει στο SOCIALISTA:
Αν ήμουν ειλικρινής, θα σου έλεγα ότι δεν θέλω να με φροντίζεις. Δεν ψάχνω μια γυναίκα να με «μαζέψει» ή να μου λύσει τα προβλήματα. Αυτό που θέλω είναι να με διαλέγεις. Κάθε μέρα. Όχι από ανάγκη, αλλά από επιθυμία.
Δεν θέλω να με σώσεις. Θέλω να με δεις. Να δεις και τα καλά μου και τα δύσκολα μου, χωρίς να προσπαθείς να με διορθώσεις. Γιατί όταν νιώθω ότι πρέπει να γίνω κάποιος άλλος για να μείνεις, τότε σιγά-σιγά φεύγω.
Θέλω μια γυναίκα που να ξέρει ποια είναι. Που να μην φοβάται τη μοναξιά της, γιατί την έχει ήδη αντιμετωπίσει. Και ναι, αυτό με τρομάζει λίγο. Γιατί μια τέτοια γυναίκα δεν με χρειάζεται. Με θέλει. Και αυτό σημαίνει ότι αν δεν σταθώ σωστά, μπορεί και να φύγει.
Δεν με ελκύει η τελειότητα. Με ελκύει η αυτογνωσία. Η γυναίκα που ξέρει τα όριά της, που μπορεί να γελάσει με τα λάθη της, που δεν ζητά επιβεβαίωση σε κάθε της βήμα. Αυτή η γυναίκα μένει στο μυαλό μου πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε «εύκολη» παρουσία.
Όταν διεκδικείς χωρίς να πιέζεις, σε σέβομαι. Όταν εκφράζεσαι χωρίς να κατηγορείς, σε ακούω. Και όταν φεύγεις χωρίς δράματα, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς να παρακαλάς, τότε — ειρωνικά — σε σκέφτομαι περισσότερο.
Ερώτημα:
Εσύ θέλεις κάποιον που να σε χρειάζεται ή κάποιον που να σε επιλέγει ελεύθερα;
