Ο θάνατος του 26χρονου Αλέξανδρου Αντωνίου, ο οποίος δολοφονήθηκε έξω από περίπτερο στα Κονιά στις 19 Νοεμβρίου, συνεχίζει να συγκλονίζει την Κύπρο. Ο 58χρονος ύποπτος, που συνελήφθη και φέρεται να παραδέχτηκε τη διάπραξη του εγκλήματος, ισχυρίστηκε ότι όλα έγιναν «στην κακιά στιγμή». Όμως, για την οικογένεια, τους φίλους και όσους γνώριζαν τον Αλέξανδρο, τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο της απώλειας.
Ανάμεσα σε όσους θέλησαν να μιλήσουν δημόσια για τον Αλέξανδρο, βρίσκεται και η οικογενειακή φίλη Ξένια Κλεάνθους – Αργυρού. Με ένα κείμενο γεμάτο συναίσθημα και βαθιά αγάπη, αποτύπωσε τον αντίκτυπο που άφησε ο άδικος χαμός του, αλλά και το κενό που μένει πίσω. Μια κατάθεση ψυχής.
Η ανάρτηση:
Ένα παιδί έφυγε…
Ένα παιδί με όνομα, με ανάσα, με φόβο στα μάτια και όνειρα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.
Ο Αλέξανδρος. Ο δικός μας Αλέξανδρος…
Κι η γη θα ’πρεπε να σταματήσει για λίγο να γυρίζει—
ο αέρας να κρατήσει την ανάσα του,
οι άνθρωποι να σιωπήσουν μπροστά στη φρίκη.
Κι όμως…
Αντί για σιωπή, ακούστηκαν ψίθυροι και φωνές που μπέρδεψαν το σκοτάδι με το φως.
Αντί για δάκρυα, βρέθηκαν λόγια που δεν τον γνώριζαν εκεί όπου δεν θα ’πρεπε να στέκονται σωτηρία απέναντι.
Σαν η κοινωνία να διχάστηκε, αντί μπροστά της να βρίσκεται η χαμένη αθωότητα ενός παιδιού,
κι όχι κάποια ιστορία προς ερμηνεία.
Πώς γίνεται η καρδιά μας να μην τρέμει;
Πώς γίνεται να ζητάμε εξηγήσεις εκεί που το μόνο που χρειάζεται είναι να σκύψουμε το κεφάλι
και να πούμε «φτάνει»;
Όταν ένα παιδί φεύγει με τόσο σκληρό τρόπο,
η ανθρωπιά μας δοκιμάζεται.
Κι αν δεν στεκόμαστε δίπλα στο θύμα,
αν δεν θρηνούμε το άδικο,
τότε χάνουμε κάτι από τη δική μας ψυχή.
Ας γίνει ο Αλέξανδρος μια υπενθύμιση:
ότι η αθωότητα αξίζει προστασία,
ότι το κακό δεν δικαιολογείται,
κι ότι οι άνθρωποι μας πρέπει να είναι πιο δυνατοί από τις σκιές που μας φοβίζουν.
Γιατί ο Αλέξανδρος μπορεί πια να μην έχει φωνή—
Έχουν όμως φωνή αυτοί που τον αγάπησαν και τον έζησαν…
