Η Άντρη Σεργίου, μια από τις πιο αγαπημένες και διακριτικές Κύπριες ηθοποιούς, ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά της στο SOCIALISTA, σε μια συνέντευξη γεμάτη ειλικρίνεια, συναίσθημα και αποκαλύψεις. Η ταλαντούχα ηθοποιός, που έχουμε δει σε παραδοσιακές σειρές εποχής και σύγχρονες παραγωγές, μίλησε όχι μόνο για την καριέρα και τη μητρότητα, αλλά και για μια προσωπική σελίδα της ζωής της που μέχρι σήμερα κρατούσε μακριά από τα φώτα: τον χωρισμό της.
Για πρώτη φορά, η Άντρη μιλά δημόσια για το τέλος του γάμου της και το πώς αυτή η εμπειρία τη διαμόρφωσε , όχι ως αποτυχία, αλλά ως μια νέα αρχή.
Με λόγια που αγγίζουν κάθε γυναίκα, η Άντρη μιλά για τη μητρότητα, τη μοναξιά, την ισορροπία και τη δύναμη να προχωράς μπροστά. Μια συνέντευξη που δεν αφορά μόνο μια ηθοποιό, αλλά μια γυναίκα που ξαναβρήκε τον εαυτό της μέσα από την απλότητα και την αλήθεια.
Άντρη, σε έχουμε δει να ερμηνεύεις ρόλους σε παραδοσιακές κυπριακές σειρές αλλά και σε σύγχρονες παραγωγές. Τι σε ελκύει σε κάθε εποχή και ποια έχει πιο “δυνατή” θέση στην καρδιά σου;
Στις σειρές εποχής με ελκύει αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο η ανακάλυψη μιας άλλης εποχής, όπου όλα ήταν διαφορετικά. Ίσως θα ήθελα κι εγώ να ζήσω τότε. Οι περισσότερες δουλειές που έχω κάνει ήταν εποχής, λίγο από τύχη. Αν με ρωτούσες πριν μερικά χρόνια, ίσως να σου έλεγα πως ήθελα περισσότερο να «τσαλακωθώ». Τώρα όμως, νομίζω πως με ενδιαφέρουν περισσότερο οι σύγχρονες ιστορίες δεν με απασχολεί πια τόσο το να αποδείξω κάτι μέσα από το ρόλο, αλλά να υπάρξω αληθινά μέσα του.
Η υποκριτική είναι ένας χώρος απαιτητικός και συχνά απρόβλεπτος. Πώς άλλαξε η προσέγγισή σου στη δουλειά μετά τη γέννηση του παιδιού σου;
Η μητρότητα είναι ο πιο απαιτητικός αλλά και ο πιο όμορφος ρόλος της ζωής μου. Τον ζω μόνη μου, με όλη την αγάπη και τη δύναμη που έχω μέσα μου.Έχω επιλέξει συνειδητά να είμαι απόλυτα παρούσα στη ζωή του παιδιού μου τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Προσπαθώ να του προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ σταθερότητα, αξίες και πολλή αγάπη. Τώρα ξεκίνησα ξανά δειλά -δειλά κι επιλεκτικά τη δουλειά μου , και όλο αυτό έχει γίνει πολύ φυσιολογικά σαν να μην πέρασε μια μέρα .
Πιστεύεις ότι μια γυναίκα , ειδικά μια μητέρα , χρειάζεται μερικές φορές να κάνει “βήμα πίσω” επαγγελματικά για χάρη της οικογένειας; Ή ότι μπορεί να βρει τη δική της ισορροπία χωρίς ενοχές;
Φυσικά και μπορεί να υπάρξει ισορροπία χωρίς ενοχές και είναι απαραίτητο να υπάρχει. Μια μητέρα μεγαλώνει έναν άνθρωπο, αλλά παραμένει κι εκείνη άνθρωπος, με ανάγκες, όνειρα και ζωή που δεν επαναλαμβάνεται. Η μητρότητα δεν ακυρώνει τις άλλες μας πλευρές, τις εμπλουτίζει.
Πόσο σημαντικό είναι να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε στηρίζουν ,είτε είναι ο σύντροφος, η οικογένεια ή φίλοι που κατανοούν τις ανάγκες σου;
Καθόλου . Έμαθα να μένω με τον εαυτό μου, να τον ακούω, να προχωράω πιο ήσυχα. Οι ευθύνες, η καθημερινότητά μου γενικά όλα περνάνε από το δικό μου χέρι , δε στηρίζομαι σε κανένα . Είμαι περήφανη γι’ αυτό, γιατί βρήκα χαρά μέσα στην απλότητα και την ηρεμία της καθημερινότητας. Και κάπου εδώ να πω πως είναι πολύ πιο δύσκολο για μια μαμά που μένει στο σπίτι.
Η μητρότητα συχνά παρουσιάζεται ιδανικά, όμως έχει και τις δυσκολίες της. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες ότι “χάνεις” λίγο τον εαυτό σου μέσα στους πολλαπλούς ρόλους;
Υπήρξαν αλλαγές και νέες ισορροπίες στη ζωή μου, αλλά δεν το βίωσα σαν κάτι βαρύ. Η ζωή αλλάζει κι εμείς μαζί της. Ήταν μια περίοδος επαναπροσδιορισμού, ωριμότητας και εσωτερικών αλλαγών είδα τα πράγματα αλλιώς. Έκλεισαν κάποιοι κύκλοι, όπως και ο γάμος μου, και μέσα από αυτό κατάφερα να ξανασυναντήσω τον εαυτό μου.Ο γάμος μου ανήκει πια στο παρελθόν, νομίζω πρώτη φορά το αναφέρω. Δεν το βλέπω σαν αποτυχία . Το διαζύγιο με βοήθησε να εξελιχθώ, να ωριμάσω και να ξεκινήσω από την αρχή, πιο συνειδητά. Μερικές φορές τελειώνει κάτι και αναπνέεις αλλιώς .
Πώς είναι να είσαι γυναίκα ηθοποιός στην Κύπρο σήμερα; Υπάρχει πραγματικά ισότητα ή ακόμα χρειάζεται να αποδεικνύεις περισσότερα;
Δεν έχω αισθανθεί ανισότητα με την έννοια των φύλων. Στο θέατρο και την τηλεόραση υπάρχουν διαφορετικοί ρόλοι για άνδρες και γυναίκες. Σε κάποιες περιπτώσεις ένιωσα ότι υπήρχε μια προκατάληψη σε σχέση με την εμφάνισή μου σαν να έπρεπε να αποδείξω λίγο παραπάνω ότι αξίζω. Όμως για μένα, αυτό ποτέ δεν ήταν εμπόδιο, αντίθετα προτέρημα. Τα αποτελέσματα είναι εκεί, μιλούν από μόνα τους, και αυτό είναι που με ικανοποιεί περισσότερο.
Στον χώρο του θεάματος ακούγεται συχνά ότι υπάρχουν “πηγαδάκια” και “κλίκες”. Το έχεις βιώσει ποτέ αυτό; Και πώς το αντιμετωπίζεις;
Ναι, υπάρχει αυτό το φαινόμενο, και δεν νομίζω πως είναι εύκολο να αλλάξει στην Κύπρο. Βλέπω συχνά ίδιες ομάδες ανθρώπων να συνεργάζονται ξανά και ξανά, νέες σειρές με το ίδιο σχεδόν καστ λείπει λίγο το “καινούργιο”, το ρίσκο. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις, και τις εκτιμώ πολύ.
Έχεις βρεθεί ποτέ σε κατάσταση που έπρεπε να διεκδικήσεις τη θέση σου πιο έντονα,όχι επειδή ήθελες να ξεχωρίσεις, αλλά για να σε πάρουν στα σοβαρά; Πώς το χειρίζεσαι όταν νιώθεις ότι πρέπει να αποδείξεις την αξία σου;
Δεν μου έχει τύχει να χρειαστεί να διεκδικήσω έντονα τη θέση μου. Για να λάβω υπόψη κάποιο, πρέπει πρώτα να τον εκτιμώ ως άνθρωπο και ως επαγγελματία. Και σ’ αυτό το κομμάτι είμαι πολύ αυστηρή θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που λειτουργούν με σεβασμό και αλήθεια.
Ο χώρος των ηθοποιών δεν είναι πάντα σταθερός. Η ανεργία, η ανασφάλεια και οι εποχικές δουλειές είναι πραγματικότητα. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό; Σε έχει φοβίσει ποτέ η αβεβαιότητα του επαγγέλματος;
Είναι λυπηρό, γιατί υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις που θα μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα. Η αβεβαιότητα είναι μέρος του επαγγέλματος, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι τόσο έντονη χρειάζεται στήριξη, οργάνωση και ευκαιρίες.
Τι ρόλους απολαμβάνεις περισσότερο στο θέατρο; Υπάρχουν χαρακτήρες που σε “ξεγυμνώνουν” συναισθηματικά ή που σε βοηθούν να εξερευνήσεις πλευρές του εαυτού σου;
Όποιον ρόλο κι αν αναλάβω, τον μελετώ, τον αγαπώ και τον “αγκαλιάζω” πριν καν αρχίσω να τον προσεγγίζω. Κάθε ρόλος με βοηθά να γνωρίσω κάτι καινούριο μέσα μου.
Πηγαίνεις συχνά σε θεατρικές παραστάσεις ως θεατής; Υπάρχει κάποιο έργο που σε έχει συγκινήσει βαθιά ή σε έχει εμπνεύσει;
Παρακολουθώ συχνά θέατρο, κυρίως στην Ελλάδα όπου ταξιδεύω συχνά. Έχουν υπάρξει παραστάσεις που με συγκίνησαν βαθιά, που ταυτίστηκα ή προβληματίστηκα. Αυτό είναι το θέατρο να σε αγγίζει, να σε αλλάζει, να σου θυμίζει ότι είσαι ζωντανός.
Η τηλεόραση και το θέατρο απαιτούν συνεχή ενέργεια και δημιουργικότητα. Πώς διατηρείς την ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη, τη μητρότητα και την προσωπική σου ζωή;
Η τέχνη και η ζωή δεν χωρίζονται. Όταν αλλάζεις μέσα σου, αλλάζει κι ο τρόπος που βλέπεις, που δημιουργείς, που αγαπάς. Όλα είναι αλυσίδα.
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα social media είναι παντού. Πιστεύεις ότι η υπερβολική προβολή επηρεάζει την καλλιτεχνική αξία ή τη διατηρεί;
Πιστεύω πως τα social media είναι πλέον κομμάτι της εποχής μας. Όποιος θεωρεί ότι μειώνουν την καλλιτεχνική αξία, μάλλον μένει πίσω. Το 2025, όλα περνούν από εκεί είναι απαραίτητο εργαλείο, αν και εγώ προσωπικά δεν είμαι πολύ ενεργή.
View this post on Instagram
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον χώρο της κυπριακής τηλεόρασης ή του θεάτρου, τι θα ήταν αυτό; Περισσότερη στήριξη; Πιο τολμηρά σενάρια; Ίσως νέες ευκαιρίες για γυναίκες δημιουργούς;
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήθελα να περάσουμε σε μια νέα εποχή. Στην τηλεόραση, ειδικά, νιώθω πως τα πράγματα έχουν μείνει λίγο στάσιμα. Χρειάζεται περισσότερη τόλμη, στήριξη και φρεσκάδα τόσο σε σενάρια όσο και σε πρόσωπα.
Και τέλος, ποιο είναι το μήνυμά σου προς όλες τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να είναι “όλα” , μητέρες, εργαζόμενες, σύντροφοι , χωρίς να ξεχάσουν ποια είναι;
Όταν γίνεσαι μητέρα, βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Τα παιδιά μας γίνονται το κέντρο μας, αλλά για να είναι εκείνα καλά, πρέπει να είμαστε κι εμείς καλά. Να μη ξεχνάμε τον εαυτό μας, να βρίσκουμε χρόνο για όσα αγαπάμε, να κάνουμε πράγματα και εκτός του ρόλου της μητέρας. Δεν είναι εγωισμός,είναι αγάπη. Και να μην σταματάμε ποτέ να ονειρευόμαστε.
